ایران، سرزمینی که همیشه مورد تجاوز و حمله بوده است، جایی برای تاخت و تاز ترکان، مغولان، اسکندر، اعراب و ... . و امروز بیش از ۳۰ سال است که در اسارت جماعتی بی هویت هستیم که اصل و تبارشان و دین و ایمانشان بر ما نامعلوم است.
اما باید بدانیم که تاریخ محدود به این ۳۰ سال، ۱۰۰ سال، و ۲۰۰ سال اخیر نیست. این سرزمین هزاران سال تاریخ دارد و در طی این تاریخ ایرانیان معمولا به جای آنکه در برابر زور مقاومت کنند در ابتدا سر خمّ کرده و بعد آهسته آهسته دشمنانشان را از درون تغییر داده اند و به این ترتیب بر آنها چیره شده اند. و این است راز ماندگاری این سرزمین.
مبارزات بی خشونت، و تاکید بر اصلاحات چیزیست که با حافظهٔ تاریخی این دیار در هم آمیخته است و اصالتی ایرانی دارد. بر عکسِ انقلابات که همگی وارداتی از فرانسه، روسیه، و آمریکای جنوبی است و ما برای پیروزی راهی جز بازگشت به اصالت خویش نداریم. نمیتوانیم دل به آشوب و کشتن و حیوانیت ببندیم برای رسیدن به آزادی و انسانیت، اگر از گذشته درس بگیریم.
مهاجمان از این سرزمین رفتنی هستند، شاید دیر، شاید دور اما میروند. و این دیار همچنان پا برجا میماند. این رسم تاریخ ماست. و فرزندان این خاک با مبارزات در سکوتشان، با ایستادگی خاموششان، حتا با آب بازی کردنشان نوید این پیروزی را به ما میدهند.
