نام حجت السلام فلاحیان، برای روشنفکران و فعالین سیاسی ایران، یادآور شکنجه و قتل و آدم ربایی است، برای اقلیت ها یادآور بمب گذاری در مرکز یهودیان در آرژانتین و برای کردها یادآور بمب گذاری میکونس است.
به دیگر عبارت، رزومه ایشان مملو است از بمب گذاری و ترور و آدم کشی!
اما قریب به اتفاق فعالین سیاسی ایران، با شنیدن نام فلاحیان، به یاد قتل های زنجیره ای می افتند که در آن محمد مختاری و جعفر پوینده توسط تیم سعید امامی کشته شدند و بعدها مشخص شد که این قتل ها، به صورت نظام یافته از زمان وزارت فلاحیان در جریان بوده است و بر اساس گزارش فعالین حقوق بشر، بیش از یک صد نفر از روشنفکران، فعالین حقوق بشر و یا هنرمندان ایرانی، بدستور فلاحیان کشته شده اند.
همچنین از فلاحیان به عنوان یکی از آخوندهایی نام برده می شود که فتوای قتل روشنفکران و فعالین حقوق بشر را می داهد است.
حال اخیرا این جنایتکار بی شرم، در مصاحبه ای فتوای دیگری مبنی بر حرام بودن صحبت درباره زندگی اشرافی مسولان داده است.
او گفته در مصاحبه ای گفته است:
" وزیر پیشین اطلاعات گفته است: «حرف زدن درباره اشرافی‌گری مسئولان نظام را حرام می‌دانم و معتقدم این مسائل باید به صورت خصوصی و فقط با خودشان مطرح شود.»"
باید از این جنایتکار بی شرم پرسید، چگونه است که قتل روشنفکران ایرانی و فعالین حقوق بشر، سلاخی کردن زن بی دفاعی چون پروانه اسکندری و یا بمب گذاری در مرکز یهودیان و کشتن صدها انسان بی گناه،طبق فتوا و نظارت ایشان حلال است، اما یک کلام سخن گفتن از فساد گسترده مسولان نظام جمهوری اسلامی حرام است؟!
اگر آلبرت انشتین چنین وقاحتی را می دید، بی شک در جمله معروفش تغیراتی را اضافه می کرد و می گفت: سه چیز بی انتها هستند، کهکشان ها، حماقت انسان ها و بی شرمی آخوندها...! که البته در مورد اولی مطمین نیستم!
البته آقای فلاحیان، چندان خارج از اسلام سخن نمی گوید، واقعیت این است که طبق تعالیم اسلامی، کشتن یک فعال حقوق بشر مجاز است، چرا که نشر افکاری چون برابری انسان ها و حقوق بشر، مساوی است با تضعیف قران که درآن به صراحت از برده داری یا کتک زدن زنان سخن گفته شده است.
